Nadpotliwość jest stanem charakteryzującym się nieprawidłowym nasileniem procesu pocenia w stosunku do tego, jaki niezbędny jest do regulacji temperatury ciała. Wyróżnia się dwa główne rodzaje nadmiernej potliwości: uogólnioną oraz ograniczoną do poszczególnych części ciała – rąk, stóp, dołów pachowych oraz pachwin, będących rejonami o największej aktywności pocenia z uwagi na relatywnie dużą koncentrację gruczołów potowych. Objawy pierwotnej nadpotliwości pojawiają się zazwyczaj w okresie dojrzewania lub nieco wcześniej, a zaburzenie to uznawane jest za cechę dziedziczoną genetycznie. Pierwotną nadpotliwość należy odróżniać od nadpotliwości wtórnej, której symptomy mogą pojawiać się w każdym momencie życia i wiążą się z występowaniem takich zaburzeń jak choroby tarczycy, przysadki, cukrzyca, nowotwory, dna moczanowa, menopauza czy stosowanie niektórych leków.
Nadprodukcja potu w takich rejonach jak dłonie, stopy, klatka piersiowa lub pachy może utrudniać wykonywanie zwykłych, codziennych czynności i może być przyczyną kłopotliwych sytuacji w życiu zawodowym lub towarzyskim. Dodatkowy dyskomfort wiąże się z często towarzyszącym nadpotliwości nieprzyjemnym zapachem, powstającym w wyniku rozkładu potu przez bakterie. Dlatego też skuteczna terapia tego zaburzenia jest niezwykle ważnym elementem praktyki dermatologicznej i medycyny estetycznej.
Leczenie nadpotliwości: Nadmierna potliwość jest jednym ze wskazań do terapii oczyszczoną toksyną botulinową typu A, szeroko stosowaną w dermatologii estetycznej. Obecnie jest to najskuteczniejsza metoda leczenia nadpotliwości dłoni, stóp, i pach. Efekty działania toksyny pojawiają się po kilku dniach i utrzymują przez kilka miesięcy. W indywidualnych przypadkach do roku i dłużej. Aktualnie zarejestrowanym do tego typu terapii preparatem jest Botox® firmy Allergan oraz Dysport® firmy Beaufour Ipsen International.
Zabieg polega na wstrzykiwaniu, przy użyciu bardzo cienkiej igły, niewielkiej objętości (0.1-0.2 ml) roztworu toksyny w kilkanaście oddalonych od siebie o około 1 cm miejsc, pokrywając równomiernie okolicę obu pach, rąk czy stóp. Niekiedy korzysta się z barwnika, który umożliwia zidentyfikowanie obszarów skóry, w których wydzielanie potu jest największe i które powinny być poddane terapii. Po wstrzyknięciu do skóry niewielkiej dawki, cząsteczki toksyny botulinowej blokują w sposób odwracalny działanie nerwów zaopatrujących gruczoły potowe, zapobiegając w ten sposób wydzielaniu przez nie potu.
English
polski
